De herfstvakantie staat al tientallen jaren in het teken van de uitvoering van gymnastiekvereniging OKK, maar vanwege de coronamaatregelen kan dit evenement, zelfs nu ze 125 jaar bestaan, niet doorgaan. Daarom krijgen we in juni - als het virus sterk teruggedrongen lijkt - het idee om een midweek naar Terschelling te gaan. We boeken een kamer bij Hotel aan Zee Paal 8 voor vier nachten en bespreken de overtocht bij rederij Doeksen. Het worden 5 erg leuke dagen met weliswaar alle weertypen, maar we wandelen en fietsen veel en genieten van het verblijf.

Maandag 19 oktober vertrekken we om half negen exact richting Harlingen. Het is rustig op de weg en we schieten lekker op. Boven in Noord-Holland heb ik een helder moment: de horeca is dicht, maar de tankstations niet. We maken dus een koffiestop. Ik probeer twee cappuccino uit een automaat te tappen, maar ik zet een medium beker onder het apparaat, druk op de knop voor large, weet niet hoe ik moet betalen en doe als ik eenmaal hulp van een medewerker heb gekregen een verkeerde maat deksel op de bekers. Hoe moeilijk kan het zijn? Desondanks smaakt de cappuccino lekker en moeten we erg lachen om mijn domme acties. 
Op de informatie van de rederij staat dat je beter niet op je navigatie kunt vertrouwen, maar de ANWB- borden moet volgen. Prompt rijden we de te nemen afslag voorbij en moeten een aantal kilometers omrijden, waardoor we net iets later zijn dan we wilden, maar nog steeds ruim op tijd. De boot is niet zo groot en ik parkeer de auto als vierde of vijfde in de rechter rij. Gina moest al eerder uitstappen en wacht me op bij het bovendek. Het is nog best lekker en we besluiten op het bovendek te blijven, wel met een mondkapje op natuurlijk.

Tijdens de twee uur durende vaart kijk ik vogels, fotografeer een kleine mantelmeeuw, die de boot de gehele tijd volgt en leest Gina een Margriet. Als we bij het naderen van West-Terschelling naar het autodek gaan, merken we dat het dek overvol staat. Ik kan met moeite weer in de auto kruipen, maar niet voordat ik eerst de spiegels in heb geklapt. Gekkenhuis!

We rijden naar het hotel en kunnen al inchecken. Van buiten is Hotel Paal 8 een beetje een bunker, maar binnen is het mooi. We hebben een Deluxe-kamer geboekt, maar krijgen een suite. Mooie ruimte met een bankstel, wat stoelen, een bureautje, een prachtige slaapkamer, een badkamer met bad, douche en apart toilet. Het mooiste is nog wel dat we vanuit de kamer of vanaf het balkon op de duinenrij kijken en ook het strandpaviljoen en zelfs een stuk van de zee zien.

We installeren ons en gaan op de gehuurde fietsen de omgeving verkennen. Het is bewolkt en er staat een behoorlijk briesje. We fietsen een rondje door de bossen en de duinen en eindigen in West-Terschelling.

Jammer dat er geen zonnetje is, want daar worden de foto's altijd vrolijker van. Hier zijn we in de haven van West-Terschelling.

De vuurtoren en het beeld van de vissersvrouw in West-Terschelling.

Hier sta ik voor het hostel van Stayokay, waar ik tweemaal met Dave van der Spoel een paar dagen vogels ging kijken. De laatste maal stonden we midden in de nacht ineens buiten vanwege brandalarm. Gelukkig konden we al snel weer naar binnen. Ik stuurde een appje naar Dave met deze foto met de mededeling: "Nostalgie". Raad wat hij terug appte: "BRANDALARM!" Niet wetende op dat moment dat we het later in de week nogmaals mee zouden maken.

Daarna terug naar het hotel, waar we thee zetten, wat lezen en wat spelletjes doen op de iPad. Om half acht eten we in het keurige restaurant van Hotel Paal 8. Het breekbrood vooraf is om je vingers bij af te likken en de varkenssaté is lekker mals. Een dessert kan er niet meer bij, dus zoeken we de kamer op. De korte herfstvakantie is goed begonnen.

Dinsdag 20 oktober sta ik om half acht op en na een douche ga ik rond acht uur met mijn statief en telescoop richting strand. Het strand is op een paar vissers na nog leeg. Het strandpaviljoen West aan Zee ligt er er doods bij, als aangespoeld hout. De horeca is gesloten, maar voor afhalen is het paviljoen vanaf 10:00 uur open, merken we later in de week. Er is niet veel te zien. Er is een groepje roodkeelduikers en er zijn wat verre stipjes van drieteenstrandlopers, maar het is een lekker begin van de dag.

Mijn telescoop van het bekende Oostenrijkse merk die ik al meer dan 25 jaar met veel plezier gebruik en die ook al een paar verre landen heeft gezien. Er zijn tegenwoordig betere versies, maar ik vind het wel best zo. Het is vooral een hulpmiddel en met wat gebruikerssporen erop wordt hij ook onaantrekkelijker voor diefstal. Tenminste, dat hoop ik dan!

Het ontbijt is in twee shifts. Wij kiezen voor de late variant. Dat geeft Gina de mogelijkheid wat uit te slapen en mij de gelegenheid voor het ontbijt het strand op te gaan. Het ontbijt is prima, maar eigenlijk neem ik standaard overal altijd hetzelfde: een croissant met jam, twee broodjes, een ei, vleeswaren en wat tomaat en komkommer als dat er is. De chocopasta ga ik ruilen voor een kuipje boter. Dat heb je als je je bril niet op zet.

Wandelen langs de vloedlijn

Na een prima ontbijt wandelen we anderhalf uur langs het strand. Ondanks wat licht gespetter, is het heerlijk wandelweer. Er zijn veel meeuwen en er liggen mesheften, maar de vele drieteenstrandlopers en een aantal grijze zeehonden zijn de krenten in de pap. De zeehonden zijn te ver weg voor een foto helaas en dan heb ik ook nog eens mijn telelens in het hotel laten liggen vanwege het gewicht. Jammer!

Uiteindelijk slaag ik er aan het einde van de wandeling met enig geduld toch wat foto's te maken van een groepje drieteenstrandlopers met mijn 35mm groothoekobjectief. We lopen to paal 7 en keren dan om. Het is lekker om uit te waaien en er even helemaal uit te zijn. We genieten met volle teugen van de weidsheid van het strand en de zee. Terug in het hotel zetten we eerst een kopje koffie en eten we soep, maar daarna stappen we op de fiets.

We gaan deze keer in oostelijke richting. We rijden door de duinen naar Midsland en buigen na dit dorp zuidwaarts af en komen in het Formerumerbos. Ik scoor een paar sijzen als we even afstappen en genieten van het groene doorkijkje. Als we weer verder fietsen ziet Gina megagrote zwammen op een ongevallen boomstam. De soort ken ik niet, maar het levert wel een leuke foto op. En weer gaan we verder oostwaarts over de onverharde weg.

We fietsen verder oostwaarts en eindigen bij Oosterend bij de ingang van de Boschplaat. Het is heerlijk weer om te fietsen, lekker beschut tussen de bomen en met een zuidelijke bries heb je de wind bijna altijd van de zijkant en niet tegen. Voor een wandeling op de Boschplaat is het al te laat in de middag, dus keren we om en fietsen westwaarts.

Op de terugweg snacken we een kroket bij een kraam. Nu de horeca allemaal dicht is, is het fijn dat er nog wel kraampjes onderweg zijn om iets af te halen.

We fietsen deels door de bossen, deels langs duinen waar de cranberry's rijp zijn en deels langs vakantiewoningen. Na 23 km en ruim twee uur trappen zijn we terug in het hotel.

We lezen wat, drinken thee en schuiven om half acht weer aan voor het diner. Het breekbrood smaakt weer heerlijk. De rib-eye en de hamburger zijn oké voor wat betreft de presentatie, maar de smaak is niet bijzonder jammer genoeg. Terug op de kamer kijken we naar het perfecte plaatje en vanaf 22.00 uur kijk ik voetbal, maak het verslag en volgt Gina in de slaapkamer bij de tweede TV haar eigen programma. Met 22.000 stappen op mijn fitbit is het een uiterst actieve dag.

Woensdag 21 oktober slaap ik uit tot over achten. Het is somber weer en ze geven een groot deel van de dag regen op. Na het ontbijt doen we het rustig aan en om half elf gaan we met de auto een rondje eiland doen. Het regent gestaag, maar niet echt hard. Het eiland kent eigenlijk maar 1 doorgaande weg en de meeste zijwegen lopen dood. Je rijdt maximaal 15 kilometer van west naar oost, dus dan weet je dat je snel rond bent. Bij Oosterend zien we een aantal leuke veldjes met vinken, kepen en koperwieken. De laatste soort zet ik nog redelijk op de foto, terwijl Gina met de E-reader het tweede deel van de zeven zussen leest.

Om half een zijn we terug bij het hotel en daar doen we allebei een poosje ons eigen ding, eten een kop soep en om half drie gaan we erop uit. We gaan nu oostwaarts over het strand en dus lopen de nummers van de palen nu op.

We wandelen ruim 2 uur en leggen nog ruim 8 kilometer af, ondanks het gure weer. Echt koud is het niet, maar zelfs de zilvermeeuwen hebben weinig zin om er op uit te trekken.

Met enig geduld van mijn en ook van Gina's kant weet ik nog een paar drieteenstrandlopers vast te leggen, wat het gesjouw met mijn teleobjectief rechtvaardigt. Gelukkig kan ik na mijn rugklachten al weer aardig uit de voeten, maar de zware rugzak is na een uur me toch te veel. Ik wissel het laatste halfuur met de rugzak van Gina. Toch blij dat ik alweer zo’n lange tijd kan lopen, zij het nog niet klachtenvrij.

Loempia's

Bij het strandpaviljoen - dat als Take Away open is - bestellen we twee samosa-loempia’s. Heerlijke loempia’s in pikante saus, die we in het hotel opeten.

Om 19.00 uur videobellen we met Caroline en Lycia en daarna gaan we dineren. Wat brood met boter vooraf, diamanthaasjes in cranberry-portsaus als hoofdgerecht en een kaneelparfait met slagroom na. Echt heerlijk allemaal. Daarna maak ik het verslag, terwijl Ajax ondertussen tegen Liverpool de wedstrijd is gestart.

Donderdag 22 oktober loop ik even na acht uur met mijn telelobjectief richting strand om te proberen wat steltlopertjes te platen, maar eerst kom ik een zittende zilvermeeuw tegen.

Het is vrij rustig langs de waterlijn, maar er zijn enkele drieteenstrandlopers en voor mij is één die mee wil werken genoeg. Deze besluit in de buurt te blijven, nadat ik languit voorover ben gaan liggen in het harde, maar enigszins natte zand. Ik slaag erin een behoorlijk aantal foto’s te maken met zowel de programmavoorkeur als die met diafragmavoorkeur en met verschillende ISO-waarden. Over de onderste foto ben ik het meest tevreden, zonnetje mee, wazige achtergrond en goed van kleur.

Het strand biedt genoeg inspiratie voor eens iets anders dan vogels of landschappen. Ik ben benieuwd of de lezer deze drie foto's ook weet te waarderen.

Na het ontbijt doen we het nog even rustig aan, maar om kwart voor elf gaan we op pad voor strandwandeling nummer 3. We gaan op het strand in westelijke richting, dan hebben we eerst de wind tegen, want het waait flink.

De ruisende golven rollen eindeloos het strand op en van de andere kant blaast de wind het zand in wolkjes laag over het strand. Daar tussendoor wandelen wij en we genieten van elk strandtafereel.

Bij het strandpaviljoen laten we ons even op een boomstam zakken en genieten van een heerlijk oktoberzonnetje. Ik stel voor dat we even koffie gaan drinken op de kamer, de telescoop ophalen en dan nog een poosje teruggaan naar het strand.

Na een kop koffie zijn we na een klein half uur weer op het strand. Gina heeft haar E-reader meegenomen en ik zoek de horizon af naar zeevogels. Ondanks het speurwerk zie ik alleen meeuwen en een enkel donker silhouet dat op zwarte zeeëenden zou kunnen duiden. We besluiten voor elk een portie bitterballen te bestellen om daarmee een soort van lunch tot ons te nemen. Voor tweemaal euro 7,50 hebben we ieder 7 bitterballen, die erg lekker zijn, maar ook aan de maat. Meer dan genoeg dus.

Het volgende doel is een fietstochtje. Even over half drie rijden we zuidwaarts richting West-Terschelling. Omdat we met de auto een mooi laantje zagen met bomen in herfstkleuren zijn we nu ernaar op zoek met de fiets. De zoektocht is tevergeefs en als ik uit de bosjes kom dan lijkt het er toch wel veel op dat ik daar met een bepaald doel was, hetgeen geenszins waar is. Iets anders wat me bij het maken van het verslag opvalt, is dat ik overal dezelfde jas en spijkerbroek aan heb. In mijn koffer zitten meerdere broeken en ook heb ik mijn oude winterjas nog meegenomen en ik heb alles wel een keer aangehad, dus dat is heel apart.

Er staan best wel wat paddenstoelen langs de weg, zoals de gewone krulzwam (klopt dat?) en de bekende vliegenzwam waar van gegeten is.

We volgen het fietspad langs de waddendijk in oostelijke richting. We volgen deze dijk een paar kilometer en ter hoogte van Formerum gaan we de dijk over en fietsen noordwaarts. Tegen de wind in is het zwaar trappen, maar we hebben er lol in. Trouwens, we hebben langs de Waddenzee wind mee, dat scheelt.

We komen langs een paar hoogwatervluchtplaatsen, waar ik meerdere soorten steltlopers zie. De zilverplevier en een kanoet zijn nieuw voor deze trip, evenals wat smienten. We volgen de dijk en ter hoogte van Formerum gaan we de dijk over en fietsen noordwaarts. Na wat omzwervingen komen we bij het strand van Midsland en vandaar zijn we zo bij het hotel. Het is nog wel een paar kilometer flink trappen tegen de wind in, maar langzaamaan komen we er wel. Het loopt al tegen vijven als we de fietssleuteltjes alvast inleveren, want morgen gaan we alweer richting huis.

Na het diner kijk ik voetbal en als we eenmaal slapen, worden we om 03:00 uur gewekt door het brandalarm. Gina kijkt op de gang, maar ziet niets , dus krijg ik opdracht maar eens een kjkje bij de receptie te nemen. Beneden zitten wel 20 of 30 mensen, bijna allemaal zonder mondkapje en niemand die iets weet. Een man gaat helemaal uit zijn stekker en roept waarom er niemand van het hotel is en dat iedereen er een trauma van over houdt. De nachtportier, een jonge jongen komt sullig uit zijn slaapvertrek achter de receptie en vraagt wat er aan de hand is. Kortom, verwarring alom. Ik ga terug, omdat het alarm ook gestopt is inmiddels. Als ik later nog eens in de gang kijkt, hoor ik van een passant dat het vals alarm is. Als je drie keer op Terschelling bent en je staat tweemaal midden in de nacht naast je bed, vanwege een brandalarm dan is dat best wel toevallig!

Na de enerverende nacht doen we het vrijdag 23 oktober 's ochtends rustig aan.De koffers zijn zo gepakt en we kunnen vanaf 09:15 ontbijten. Het is weer het bekende recept qua keuzes. De boot gaat pas vanaf 12:30, dus we lezen na het uitchecken nog wat in het hotel met een kop koffie erbij. Rond half twaalf gaan we richting West-Terschelling waar de boot net aankomt. We varen terug met de Friesland, een veel grotere boot dan op de heenweg.

Deze keer kan ik de auto op een iets betere plek kwijt, hoewel het allemaal heel krap blijft. Wij nemen weer plaats op het bovendek. Het is erg mistig, maar gelukkig waait het niet hard en zitten we vrijwel uit de wind. Zo'n drie kwartier voordat we de haven van Harlingen bereiken, prikt de zon door de wolken heen en wordt het echt aangenaam, zelfs voor oktober. Tegen vijf uur zijn we weer in de Rosmolen en kunnen we terugkijken op een heerlijke, actieve vakantiein de buitenlucht. Hotel Paal 8 is ons prima bevallen en is zeker een aanrader voor iedereen die een verblijf vlak bij het strand zoekt. We hebben eigenlijk alle soorten weer gehad dat je in oktober kunt verwachten, maar dat heeft ons nauwelijks belemmert in onze activiteiten. Alleen de woensdagochtend was het echt regenachtig en kon je niet veel meer doen dan een ritje met de auto. De sluiting van de horeca was natuurlijk jammer, want het is best lekker om na een fietstochtje of een strandwandeling op een terrasje neer te ploffen. Uiteindelijk hebben we het nauwelijks gemist.